Luang Prabang vervolg

We willen de grotten van Pak Ou bezoeken. ‘Dat doe je best per boot,’ zegt men ons. De weg ligt er zo slecht bij dat je sneller bent met de boot. De boot stopt nog eerst bij het "whisky-dorp". Hier maakt men whisky van rijst. We wandelen langs de kraampjes, waar ook enkele vrouwen zijden doeken aan het weven zijn. De kindjes komen net terug van school. Ze zijn allemaal keurig gekleed, met rugzakjes van Princess en Frozen. Het oogt allemaal erg bekend. We varen verder naar de grotten die zich op twee niveaus uitstrekken. Een stevige klim brengt ons naar de bovenste grot. De grot is niets speciaals, maar ze staan wel vol Boeddhabeelden. Samen met de onderste grot staan hier meer dan 4000 beelden. 

Terug in Luang Prabang wandelen we langs de terrassen aan de Mekong, de mooie woningen in koloniale stijl, de tropische begroeiing... Het straalt allemaal zen uit. We wandelen naar Utopia, een prachtige plek langs de rivier die in alle gidsjes de hemel wordt in geprezen. Het is er inderdaad erg paradijselijk. Tapijten op de grond, bezaaid vol kussens. Jong en oud komt hier iets eten of drinken en wat socializen. Het contrasteert hier fel met de drukte van India of China. Laos is dan ook het minst dichtbevolkte land van Azië. Iets groter dan de UK maar slechts 7 miljoen inwoners. De bevolking groeit wel jaarlijks met 1%. Kinderen zijn overal aanwezig en worden met heel veel zorg en liefde omringd. Men is hier niet rijk, maar men leeft hier goed.

De volgende dag sta ik wat vroeger op om het UXO-museum te bezoeken. Mijn reisgenoten zien het niet zitten om mee te gaan, maar ik vind het belangrijk om het te bezoeken. Volgens hun website opent het museum zijn deuren om 8 uur. Ik kom aan om 8u15 maar het is nog gesloten. De conciërge weet me dankzij wat gebarentaal te vertellen dat er iemand komt tegen 9 uur. Het UXO-museum gaat over bommenregen die tijdens de Vietnam-oorlog door de Amerikanen over het land werden uitgestrooid. Geen enkel ander land is ooit zo erg getroffen geworden door bombardementen als Laos. Meer dan alle bommen uit de tweede wereldoorlog werden over dit arme land uitgeworpen. De Amerikanen probeerden op die manier de toevoerroutes van de Vietcong, de Vietnamese verzetstrijders, af te snijden. Dat ze daarmee onschuldige mensen troffen was blijkbaar de laatste van hun zorgen. De bombardementen zorgden er ook voor dat de bevolking in verzet kwam en uiteindelijk de Pathet Lao in 1975 aan de macht is gekomen.

Buiten aan het museum is de binnenplaats "versierd" met ontmijnde bommen. Aan de muur een indrukwekkende kaart met rode stippen waar er allemaal bommen zijn gevallen. Naast het grensgebied met Vietnam, is ook de provincie Luang Prabang heel erg getroffen. Zowat 30% van de bommen is niet ontploft. Vaak gaat het over clusterbommen. Dat zijn bommen met daarin allemaal kleine bommetjes, bedoeld om mensen in het rond te treffen. Als die niet ontploffen, gelijken ze op tennisballen. Boeren of kinderen die dit aantreffen op het land en die oppakken raken vaak ledematen kwijt. Tot vandaag vallen er nog steeds slachtoffers, elke dag. In sommige gebieden moet je dan ook zien waar je op stap gaat en of het gebied veilig is. De ontmijners van UXO hebben nog heel wat werk te doen. Een belangrijk deel van hun werk is opvoeding van de landelijke bevolking om hen bewust te maken van de gevaren.

Terug in onze lodge, vertrekken we op tocht naar de overkant van de Mekong. We nemen de overzetboot. Een aangename drukte met auto's, brommers en voetgangers die het pont willen nemen om naar hun dorp terug te keren. Ik film de bedrijvigheid. We wandelen enkele kilometers verder naar een pottenbakkersdorp. Het leven op het platteland is duidelijk soberder dan in de stad. Maar er wordt heel wat gebouwd en je ziet dat er vooruitgang wordt geboekt. Trees wordt willens nillens naar een workshopje pottenbakken gebracht. We kopen wat kleine spulletjes en steunen op die manier de lokale economie. Op de terugtocht biedt een lege tuktuk ons een goedkope lift terug naar de veerpont. De tuktuk chauffeurs liggen er allemaal in hun hangmat uit te rusten. Haast kennen ze hier echt niet.

Terug in de stad willen we na een lichte lunch (een vegetarische noedelsoep) en een korte siësta de botanische tuin bezoeken. We hebben ons echter niet voldoende geïnformeerd, want de tuin ligt aan de overkant van de Mekong. Een half uur boot heen, een half uur boot terug zorgt ervoor dat we maar een half uur hebben om de tuin te bezoeken. We wijzigen onze plannen en bezoeken nog een klooster in de buurt. In de winkelstraat ontdekken we ook een winkeltje met postkaarten. We kopen er een tiental om naar de kinderen en enkele vrienden te sturen. Het postkantoor is niet veraf en we droppen ze daar in de bus "international". We zijn benieuwd wanneer ze zullen toekomen. Blijkbaar werkt de post hier heel snel, want acht dagen later steken ze al in de bus bij familie en vrienden in België.