Vientiane, de hoofdstad

Vientiane, de hoofdstad

We sluiten onze reis doorheen Laos af in Vientiane, de hoofdstad. Deze stad kan je niet echt vergelijken met andere hoofdsteden van Aziatische landen. Hier niet de drukte van New Delhi of de gigantische gebouwen in Beijing. Het is eerder een vrij rustige stad van 700.000 inwoners, met nog relatief beperkt autoverkeer. Alleen tijdens de spitsuren is het hier druk. De auto's die hier rijden zijn wel sjieke bakken. Wie het zich kan veroorloven koopt duidelijk direct een statussymbool. In vergelijking met het platteland van Laos ligt de levensstandaard van de mensen hier beduidend hoger.

We starten onze verkenning met een namiddagwandeling door de stad, maar eerst trakteren we onszelf op een koffie met croissant in het oude Franse koffiehuis Le Banneton. Frankrijk heeft hier als vroegere kolonisator duidelijk zijn sporen achter gelaten. Prachtige koloniale woningen sieren hier nog steeds de binnenstad. Dat maakt het aangenaam wandelen. 

We houden even halt aan de That Dam, een eeuwenoude stupa. Nu is het enkel nog een zwarte hoop stenen, maar vroeger was die helemaal met goud bedekt. In een of andere oorlog zijn de Thai met al het goud aan de haal gegaan. Wat verder trekken we naar een van de mooiste en oudste tempels van Laos, de Wat Si Saket. 

Een heel mooi oud gebouw met heel wat oude beelden en schilderingen in verwerkt. Het ligt vlakbij het Paleis van de President, maar daar zijn we niet uitgenodigd. We sluiten onze eerste dag af met een wandeling langs de Mekong. We zijn hier niet alleen. Duizenden Laotianen flaneren hier ook langs de vele kraampjes van de nachtmarkt.

Voor onze tweede dag huren we fietsen. We starten onze tour bij de Patuxai, een soort triomfboog hier gebouw door de Fransen in 1965, ter ere van de koning. Tien jaar later was zijn lot echter beschoren. Onze aandacht wordt getrokken door een kunstwerk iets verderop. Een vierkant standbeeld met een viertal olifanten op de vier hoeken, helemaal opgebouwd met porseleinen potjes en bordjes. Het ziet er ietwat kitscherig uit, maar hoe meer je er naar kijkt, hoe leuker het wordt. Een Chinese kunstenaar heeft het gemaakt naar aanleiding van het vriendschapsjaar China-Laos, dit jaar, 2019.  

Onze tweede stop is de Pha That Luang, enkele kilometer verderop. Het is de belangrijkste stupa van het land. Volgens de legende zou hier as van boeddha begraven liggen. We gaan ook een kijkje nemen in de tempel vlakbij waar een gigantische liggende boeddha rust. We worden daar verrast door muziek en een processie. Het blijkt een stoet te zijn voor de inwijding van twee nieuwe monniken. Ze worden al dansend en zingend begeleid door vrienden en familie. Ik kan zonder enig probleem iedereen filmen en zelfs mee gaan in de tempel waar de monniken hen opwachten voor  het inwijdingsritueel.

Genoeg tempels nu. Onderweg naar onze volgende plek passeren we in een klein straatje een restaurantje met enkel noedelgerechten. We stoppen even om te kijken. De vriendelijke gastheer nodigt ons uit om binnen te komen. Zijn tuin zit al vol Laotianen, maar geen probleem, wij mogen plaats nemen in hun living. Het is duidelijk een bemiddelde familie. Een grote moderne tv met hifi installatie neemt een centrale plaats in. Rondom in de kamer staan vitrinekasten vol waardevolle vazen en koloniale voorwerpen. Hier staat de geschiedenis uitgestald van een begoede familie. De noodlesoep is lekker en goedkoop. We nemen afscheid van onze vriendelijke gastheer, pas nadat de tante fier is komen zeggen dat de lekkere rijstkoekjes die we bij de soep kregen, door haar zijn gemaakt. Het is een zoveelste keer dat de gastvrijheid en de vriendelijkheid van de Laotianen ons echt opvalt. Je zou denken dat ze hun buik vol hebben van de Westerlingen die hen plat hebben gebombardeerd. Maar dat gevoel leeft enkel bij een kleine groep animisten voor wie elke blanke een Amerikaan is met een bommenwerper in zijn rugzak.

Volgende bestemming is het COPE-visitor center. COPE is een organisatie die zich inzet om mensen met een handicap mobiel te maken. We krijgen hier het verhaal van de duizenden bommen die over Laos werden gedropt tijdens de geheime oorlog. Twee films maken de impact, tot vandaag, van dit verschrikkelijke drama duidelijk. Pas als je dit hebt gezien, besef je met welke problemen de mensen op het platteland werden en nog steeds worden geconfronteerd om hun land gewoon te kunnen bewerken. De gevolgen voor de bevolking zullen nog decennialang meegedragen worden. Sinds 2008 is er een wereldwijde overeenkomst voor een verbod op clusterbommen. Ons land heeft daar een positieve rol in gespeeld. Maar de VS steunt tot vandaag nog steeds dat verdrag niet en blijft het clusterbommen produceren en gebruiken, o.a. in in Afghanistan en Syrië.